ΣΤΙΓΜΕΣ....

Ενα ταξίδι έχει πολλές πλευρές...κι επειδή υπάρχει και η άλλη όψη, σας στέλνω μερικά...."συμπληρώματα".

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΙΙΙ-Τα συμπεράσματα



Ανεβάζοντας το τελευταίο post με θέμα την Παλαιστίνη, επιστρέψτε μου να μοιραστώ μαζί σας κάποιες σκέψεις μου με αφορμή το ταξίδι μου εκεί.

Η μεσανατολική σύγκρουση είναι σίγουρα ένα από τα πιο περίπλοκα και πιο σύνθετα διεθνή ζητήματα που κληρονόμησε ο 21ος αιώνας. Το Παλαιστινιακό είναι ο κύριος πυρήνας του Μεσανατολικού ζητήματος αλλά ταυτόχρονα παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον γιατί εκεί διαδραματίζονται φαινόμενα που επηρεάζουν τις σύγχρονες εξελίξεις. Η εξάπλωση των ισλαμιστικών οργανώσεων, οι “ανθρώπινες βόμβες”, η αόρατη τρομοκρατία που πλανάται στο δυτικό κόσμο, οι θρησκευτικές διαμάχες, τα τείχη που ενώ αλλού πέφτουν-εκεί οικοδομούνται καθημερινά, η Ιδεολογία της Κατοχής, η συνεχής παραβίαση διεθνών αποφάσεων, η εκλογή εντός ριζοσπαστικού κόμματος όπως η Χαμάς, ο κίνδυνος εμφυλίου πολέμου, η ανέφικτη λύση δύο κρατών αλλά πάνω απ’ όλα η αδιάφορη στάση του Δυτικού κόσμου και των Αραβικών Κρατών, είναι φαινόμενα που αναμφισβήτητα επηρεάζουν τις διεθνείς εξελίξεις. Για όλα αυτά μας πληροφορούν καθημερινά τα διεθνή και ελληνικά ΜΜΕ, κυρίως μέσα από τις δηλώσεις των ιθυνόντων, των ανταποκριτών και τις αποφάσεις των κυβερνήσεων. Υπάρχει, ωστόσο, και μια άλλη πραγματικότητα που έχει να κάνει με την καθημερινότητα των απλών ανθρώπων που ζουν κυριολεκτικά «εντοιχισμένοι» στα ίδια τους τα εδάφη, χωρίς δουλειά, χωρίς μόρφωση, χωρίς στέγη και χωρίς την ελευθερία να μετακινηθούν από το ένα χωριό στο άλλο.
Το ταξίδι στην Παλαιστίνη ήταν για μένα μια έκπληξη κι αυτό γιατί, πέρα από τα όσα και όσους γνώρισα από κοντά, συνειδητοποίησα τη διαφορά του να ζει κάποιος σε Δημοκρατία και να μην παραβιάζεται η ελευθερία του σε καθημερινή βάση. Προσωπικά, πέρα από την ανάκριση που υπέστην στο αεροδρόμιο και μια σχετική παρακολούθηση για λόγους ασφάλειας, διαπίστωσα ότι οι συνθήκες διαβίωσης των Παλαιστινίων είναι απαράδεκτες και σχεδόν σχιζοφρενικές. Το ίδιο συμβαίνει και με τους Ισραηλινούς, με τη διαφορά ότι αυτοί βιώνουν αυτή την ιστορία, όντας πεπεισμένοι ότι οι Παλαιστίνιοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας που, δυστυχώς, πρέπει να ζούμε μαζί τους αναγκαστικά μέχρι να τους περιθωριοποιήσουμε και να τους απομονώσουμε. Η λέξη ‘security’ είναι η μαγική λέξη για να το πετύχουν αυτό κι αυτό γιατί η ασφάλεια αγγίζει τη διεθνή κοινότητα τελικά περισσότερο από τα ανθρώπινα δικαιώματα. Έτσι φαίνεται. Γιατί πώς αλλιώς εξηγείται ότι κανείς δεν αντιδρά στη Κατοχή του Ισραήλ και στη συνεχή καταπάτηση συνθηκών από τη συμφωνία του Όσλο μέχρι τη Συμφωνία της Γενεύης!
Είναι γνωστό ότι μετά την εκλογή της Χαμάς, η διεθνής κοινότητα έχει επιβάλλει οικονομικές κυρώσεις ενάντια στην Παλαιστινιακή κυβέρνηση και ήδη ο παλαιστινιακός λαός έχει αρχίσει να ζει, εκτός από φυλακισμένος και σε συνθήκες μεγάλης ένδειας. Το τελευταίο διάστημα γίνεται προσπάθεια των παλαιστινιακών κομμάτων να δημιουργήσουν Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας αλλά οι παρεμβάσεις «τρίτων» φαίνεται να κερδίζουν περισσότερο έδαφος από τις διαπραγματεύσεις, με αποτέλεσμα κανείς να μην μπορεί να δει τον χρόνο επίτευξης μίας τέτοιας συμφωνίας. Η κατάσταση δεν είναι καθόλου καλή και κάποιοι μιλούν για εμφύλιο. Για τις ΜΚΟ (περίπου 90 τοπικές και διεθνείς οργανώσεις) εξέφρασα τις απόcεις μου σε προηγούμενο post. Είναι αλήθεια πώς οι δηλώσεις της Χαμάς για μη αναγνώριση του Ισραηλινού Κράτους τροφοδοτεί τη διεθνή άρνηση για οικονομική και ηθική στήριξη του Παλαιστινιακού λαού. Είναι, όμως, επίσης αλήθεια ότι αυτή η κατάσταση βολεύει τους Ισραηλινούς προκειμένου να διατηρούν αδιάλλακτη στάση απέναντι στους Παλαιστινίους και να συνεχίζουν την καταπάτηση διεθνών αποφάσεων αλλά και ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και μια τρίτη αλήθεια είναι ότι τα πολιτικά «παιχνίδια» των ισχυρών από τη μία και η παθητικότητα των λαών από την άλλη μπορούν να προκαλέσουν ή να υποθάλψουν ανθρώπινα εγκλήματα και γι’ αυτό η συμπάθεια και η φιλανθρωπία απέναντι σε όσους αδικούνται δεν φθάνει. Είμαι σίγουρη ότι μια πληροφορία δεν λύνει, ένα ταξίδι και μια διαπίστωση δεν αλλάζει μια κατάσταση. Η επίλυση του προβλήματος θα έλθει όταν οι δύο κοινωνίες-ισραηλινή και παλαιστινιακή- συνυπάρξουν ειρηνικά ως ανεξάρτητα κράτη που περικλείονται από ασφαλή και αναγνωρισμένα σύνορα. Όσο για την καθημερινή ζωή των ανθρώπων, αυτή θα πρέπει να προστατεύεται και όχι να φρουρείται, να συνυπάρχει με τη διαφορετικότητα κι όχι να αποκόπτεται βίαια με την επίκληση ρατσιστικών και πολιτισμικών στοιχείων. Σε όλα αυτά η διεθνής κοινότητα σιωπά και όταν δεν σιωπά παίρνει μέτρα που αφορούν τις κυβερνήσεις και όχι τον απλό πολίτη. Όσο αυτό συνεχίζεται τόσο θα συνεχίζεται ο πόλεμος και οι μητέρες θα θρηνούν τα παιδία τους που, σήμερα είναι από τη μια πλευρά και αύριο από την άλλη. Κλείνοντας θα ήθελα να σας μεταφέρω τα λόγια μιάς Ισραηλινής μητέρας που η κόρη της σκοτώθηκε από «καμικάζι» Παλαιστίνιο.

Οι φωτογραφίες προέρχονται απο CD της Ισραηλινής Επιτροπής Ενάντια στην Κατεδάφιση Σπιτιών www.icahd.org.

ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ
Ποια είναι η Ελχανάν

Η δρ Νουρίτ Πελέντ-Ελχανάν, (Nurit Peled-Elhanan), είναι λέκτορας στην Παιδαγωγική Γλωσσολογία στο Εβραϊκό Πανεπιστήμιο της Ιερουσαλήμ. Τον Σεπτέμβριο του 1997, η κόρη της Σαμαρντέρ σκοτώθηκε από Παλαιστίνιο «καμικάζι». Εκτοτε, αυτή και όλη η οικογένειά της είναι μέλος της ομάδας «Πενθούντων Οικογενειών Ισραηλινών και Παλαιστινίων για την Ειρήνη». Το 2001 τιμήθηκε με το βραβείο Ζαχάροφ από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Είχε πει κάποτε, στη περίφημη «Συγκέντρωση των μαυροφορεμένων Μανάδων», στο Λονδίνο, ότι «εγώ που έχασα την μονάκριβή μου κόρη, ότι ο θάνατος οποιουδήποτε παιδιού ισοδυναμεί με τον θάνατο του κόσμου όλου». Τον περασμένο Σεπτέμβριο έδωσε μια συγκλονιστική διάλεξη στο Κολλέγιο Κονέτικατ, στην Αμερική, με τον τίτλο «Εκπαίδευση, η Εγκεφαλική Μόλυνση;».



Αφιερώνω αυτά τα λίγα λόγια σε όλα τα αγόρια και κορίτσια από την Παλαιστίνη, από τον Λίβανο και από το Ιράκ, που έχουν δολοφονηθεί από αμερικανικά και ισραηλινά αγοράκια, ντυμένα στρατιώτες, με αρρωστημένα μυαλά, και που έχουν πρόσφατα συναντηθεί με το δικό μου μικρό κοριτσάκι, στο υπόγειο βασίλειο των νεκρών παιδιών - βασίλειο που, ακόμα και τώρα που σας μιλάω, δεν σταματά να μεγαλώνει. Θα ήθελα να πω στα παιδιά αυτά να μη στενοχωριούνται.Θα σας καλοδεχτούν εκεί κάτω, παιδιά μου. Κανείς δεν θα σας πειράξει, επειδή ξεκινήσατε μια μέρα αμέριμνα να πάτε στα σχολεία σας ή επειδή φορέσατε μαντίλα στο κεφάλι ή απλώς επειδή έτυχε να ζείτε σε κάποιο επικίνδυνο μέρος. Αναπαυθείτε εν ειρήνη. Ολοι εκεί κάτω, στον υπόγειό σας κόσμο, είστε ισάξιοι. Εκεί, τα παιδιά της Παλαιστίνης κατοικείτε δίπλα-δίπλα με τα παιδιά του Ισραήλ. Θύματα και θύτες μαζί. Εκείνοι που σκοτωθήκατε, και εκείνοι που σκοτώσατε - εξαπατημένα θύματα και εσείς, οι τελευταίοι.Ο θάνατός σας δεν έφερε ειρήνη. Ο κόσμος εξακολουθεί να ζει ωσάν να μη χύθηκε ποτέ τόσο αίμα. Το δικό σας αίμα. Γιατί οι ηγέτες, βλέπετε, αυτής της Γης, συνεχίζουν να παίζουν τα δολοφονικά τους παιχνίδια, χρησιμοποιώντας εσάς ως τα ζάρια και τα πιόνια τους, αλλά και το δικό μας πένθος ως καύσιμο για τις δολοφονικές τους μηχανές.Τα παιδιά, κυρίες και κύριοι, είναι πάντα "αφηρημένες έννοιες", βλέπετε, για τους στρατηγούς. Και το πένθος των απλών ανθρώπων, πολιτικό εργαλείο στα βρώμικά τους χέρια. Ζώντας χρόνια τώρα και στις δύο πλευρές, σε εκείνη των θυμάτων και σε εκείνη των δολοφόνων, ασταμάτητα αναρωτιέμαι ποια είναι τα μέσα εκείνα με τα οποία καλά παιδιά από το Ισραήλ μετατρέπονται άξαφνα σε δολοφονικά τέρατα; Με ποιον τρόπο τούς δηλητηριάζουν τα μυαλά ώστε να σκοτώνουν, να βασανίζουν και να εξευτελίζουν άλλα παιδιά, τους γονείς και τους παππούδες τους, αλλά και να θυσιάζουν τη δική τους ζωή προς χάριν του παραλογισμού και της μεγαλομανίας εκείνων που τους κυβερνούν;
Στον λεγόμενο "κόσμο της δυτικής διαφώτισης", όλοι αισθάνονται πολύ καλά με τον εαυτό τους, όταν κατηγορούν το Ισλάμ για τις επιθέσεις αυτοκτονίας και για την τρομοκρατία. Θα κατηγορούσαν, όμως, ποτέ και τον ιουδαϊσμό για σφαγές και δολοφονίες; Κι όμως, τα υπερ-ορθόδοξα Εβραιόπουλα, που δεν έχουν φύγει ποτέ από το Μπρούκλιν, γνωρίζουν ότι το να σκοτώνεις Αραβες είναι "mitzvah", δηλαδή "ιερή εντολή", διότι αυτοί, οι Αραβες, είναι "vilde hayeths", δηλαδή "άγρια κτήνη".Η ρατσιστική εκπαίδευσηΚατά βάθος, ούτε ο ισλαμισμός, ούτε ο ιουδαϊσμός, ούτε καμία άλλη θρησκεία ευθύνεται για τους φόνους και τον τρόμο. Φταίνε η ρατσιστική εκπαίδευση, όπως κι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός, καθώς επίσης και το ισραηλινό, αδίστακτο καθεστώς κατοχής. Οι γυναίκες και τα παιδιά, που σήμερα υποφέρουν περισσότερο από τη βία της Δύσης, είναι οι μουσουλμάνες και τα παιδιά τους. Αλλά πάλι, ο ρατσισμός έχει τους τρόπους του, και το φταίξιμο για τα βάσανά τους επιρρίπτεται μόνο στο γεγονός ότι είναι μουσουλμάνοι.Ο δυτικός κόσμος σήμερα είναι μολυσμένος με τον φόβο του Ισλάμ, τον φόβο των παιδιών που φέρνει στον κόσμο η κάθε μουσουλμάνα. Η μεγάλη Γαλλία της "ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης" (liberte, egalite, fraternite) φοβάται τα μικρά κοριτσάκια που φοράνε μαντίλες στα κεφάλια τους. Οι Εβραίοι του Ισραήλ, σε κάθε δημόσια ομιλία τους, σε κάθε σχολικό τους βιβλίο, αποκαλούν "δημογραφικό εφιάλτη", και "εχθρό εκ των έσω", κάθε Αραβα πολίτη του Ισραήλ. Οσο για τους Παλαιστίνιους πρόσφυγες που ζουν υπό κατοχή, τα βιβλία Ιστορίας στα σχολεία των Εβραίων τούς περιγράφουν ως "πρόβλημα υπό επίλυση". Κι όμως, ξέχασαν φαίνεται ότι πριν από κάποια χρόνια και εκείνοι, οι Εβραίοι, θεωρούνταν, από κάποιους άλλους, το ίδιο πράγμα: "πρόβλημα υπό επίλυση".Ωστόσο, εκείνοι που καταστρέφουν τον κόσμο σήμερα δεν είναι μουσουλμάνοι. Εκείνοι που χρησιμοποιούν τα πιο εξελιγμένα πολεμικά όπλα για να σκοτώσουν χιλιάδες αθώους πολίτες, δεν είναι μουσουλμάνοι. Είναι χριστιανοί και εβραίοι. Παρ' όλα αυτά, άνθρωποι που ανήκουν στον λεγόμενο "χριστιανο-ιουδαϊκό πολιτισμό", άνθρωποι που υποστηρίζουν τα αμερικανο-βρετανο-ισραηλινά εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, άνθρωποι που στέλνουν τα παιδιά τους να πολεμήσουν σ' αυτούς τους αδίστακτους και άχρηστους πολέμους, στο όνομα της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας (που στην ουσία είναι απλώς συνώνυμα της απληστίας και της μεγαλομανίας τους!), τολμούν να αποκαλούν τους εαυτούς τους "διαφωτισμένους" και να επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες σε κάποια υποτιθέμενη "σύγκρουση πολιτισμών".
Αραγε, ποια λύση προτείνει αυτός ο χτυπημένος από τον τρόμο κόσμος, σε ανθρώπους από την Παλαιστίνη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, που καθημερινώς γεύονται βία, βασανισμούς και ταπεινώσεις από τους εγκληματίες της Δύσης; Ενα μόνο πράγμα τούς προσφέρει αυτός ο "διαφωτισμένος" κόσμος. "Γίνετε σαν και μας", τους λέει. "Φτιάξτε μια Δημοκρατία σαν και τη δική μας, αγκαλιάστε τις δικές μας αξίες -δηλαδή τις αξίες εκείνες που μας κάνουν να σας απεχθανόμαστε, να σας μισούμε, να σας θεωρούμε κατώτερους, υποανάπτυκτους, να θέλουμε να σας εκπολιτίσουμε ή και να σας εξαφανίσουμε".Αυτή, κυρίες και κύριοι, είναι η στάση που επιτρέπει σε Αμερικανούς στρατιώτες να βιάζουν, να βασανίζουν και να δολοφονούν μουσουλμάνους -άνδρες, γυναίκες και παιδιά- κατά χιλιάδες. Είναι αυτή η "λογική" που επιτρέπει σε Ισραηλινούς στρατιώτες να διατάσσουν Παλαιστίνιες γυναίκες να γδύνονται μπροστά στα παιδιά τους, για να τους κάνουν σωματικό έλεγχο για λόγους ασφαλείας. Αυτή η θέση που σας περιέγραψα μόλις τώρα, είναι που επιτρέπει σε διευθυντές φυλακών να κρατούν κόσμο σε ανθυγιεινές, απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς καθαρό νερό, χωρίς ένα στρώμα της προκοπής για να ξαπλώσουν, και πολλές φορές, όσον αφορά τις μανάδες, χώρια από τα νεογέννητα μωρά τους, να μην μπορούν ούτε να τα θηλάσουν.Εν ονόματι της θεωρίας που λέει "να μοιάσετε σε μας - να γίνετε δημοκρατικοί σαν και μας", φράσσουν τον δρόμο των παιδιών προς την Παιδεία, κλέβουν τη Γη και τις περιουσίες από εργαζόμενους ανθρώπους, καταστρέφουν τα χωράφια και τα πηγάδια τους, ξεριζώνουν τα δέντρα τους.
Εν ονόματι αυτής της ισοπεδωτικής "θεωρίας", επιτρέπουν σε Ισραηλινούς πιλότους να ρίχνουν εκατοντάδες βόμβες τού ενός τόνου, σε μία μόνο ημέρα, πάνω στην πολυπληθέστερη περιοχή του κόσμου, τη Λωρίδα της Γάζας. Αυτή η "λογική" είναι που επιτρέπει στο Ισραήλ να εκδίδει ρατσιστικούς νόμους, που χωρίζουν τις μητέρες από τους γονείς και τα παιδιά τους.Οι γυναίκες από την Παλαιστίνη, το Ιράκ και το Αφγανιστάν είναι μητέρες, όπως και εγώ. Και όταν χάνουν παιδί, ακόμα και εάν είναι ένα από δώδεκα, ο πόνος τους είναι ίδιος με τον δικό μου. Εκτός του ότι χάνουν, όμως, τα παιδιά τους, χάνουν και τα σπίτια τους, τα λίγα απαραίτητα για το προς το ζην αγαθά τους, και το ίδιο τους το μέλλον. Ο κόσμος, δυστυχώς, δεν ανταποκρίνεται στον πόνο τους, δεν διεκδικεί την τιμωρία των βασανιστών ή δολοφόνων τους. Η τιμή και η περηφάνια αυτών των γυναικών έχει θρυμματιστεί. Η ταυτότητά τους έχει και αυτή γίνει κομμάτια, η κραυγή τους δεν ακούγεται πια, η πίστη και τα έθιμά τους, ο τρόπος της ζωής τους επί αιώνες τώρα γίνονται αντικείμενα χλευασμού και απαξίωσης.«Αληθινοί στρατιώτες»Οι Ισραηλινοί στρατιώτες μπορεί να μην έχουν δει ούτε έναν Αραβα πρόσωπο με πρόσωπο έως την ημέρα που θα καταταγούν. Και όμως, επί 12 χρόνια στα σχολεία τους μαθαίνουν ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι παρά πρωτόγονοι, που γεννούν παιδιά με τη σέσουλα ώστε να τα βγάλουν αύριο στους δρόμους και να πετάνε πέτρες "στους ειρηνόφιλους στρατιώτες μας", αγράμματοι, διότι "δεν λαμβάνουν τη δική μας μόρφωση", άξεστοι και βρώμικοι, "γιατί δεν έχουν την ίδια με μας αντίληψη του σαβουάρ βίβρ", ντύνονται διαφορετικά και σκεπάζουν τα κεφάλια τους με μαντίλες.
Από τα μικρά Ισραηλινόπουλα στερούνται το δικαίωμα και η ευκαιρία να γνωρίσουν τους Αραβες γείτονές τους, να παίξουν με τους συνομήλικούς τους. Δυστυχώς, εκπαιδεύονται να τους βλέπουν μόνον ως "αχρείαστα στοιχεία". Γι' αυτό σας λέω: αυτό δεν είναι εκπαίδευση - είναι μόλυνση της σκέψης!Ο επιστήμονας Ρίτσαρντ Ντόκινς (Richard Dawkins) ήταν ο πρώτος που μίλησε για τους ιούς που μολύνουν τον εγκέφαλο των ανθρώπων, τη σκέψη τους. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν ανοσία στα μικρόβια αυτά. Αντιθέτως, πολύ πιο εύκολα προσβάλλονται. Τα δικά μας παιδιά προσβάλλονται από αυτόν τον εγκεφαλικό ιό σχεδόν από την ημέρα που γεννιούνται. Ετσι, φτάνοντας στην εφηβική ηλικία, είναι κιόλας έτοιμα να γίνουν "αληθινοί στρατιώτες". Δηλαδή, να σκοτώσουν.Ακούστε την εισαγωγή από μια εργασία που έγραψε ο Ταλ Σελά, ένας φοιτητής μου στο πανεπιστήμιο:"Στις 5 Σεπτεμβρίου του 1997 βρέθηκα στον Λίβανο, σε μια αποστολή σωτηρίας, όπως ονομάστηκε. Ολοι οι φίλοι μου συμμετείχαν στη μάχη που δόθηκε και στην οποία 12 στρατιώτες μας σκοτώθηκαν. Λίγες μέρες μετά, και αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ, άρχισα να νιώθω ευτυχία που γλίτωσα, που ζούσα ακόμα. Υστερα από περίπου έναν χρόνο, όμως, περιέπεσα σε βαθιά κατάθλιψη. Ημουν μονίμως λυπημένος και κακόκεφος. Αποφάσισα να δω έναν ψυχολόγο. Υστερα από μερικές συνεδρίες, μπόρεσα να μαζέψω κάποια από τα κομμάτια μου και άρχισα να ανακτώ δυνάμεις, ψυχικές και σωματικές. Μπόρεσα σιγά-σιγά να αναδιοργανώσω τις σκέψεις μου. Και συνειδητοποίησα τότε πως η πνευματική κρίση που έπαθα, ήταν, στην ουσία, ηθική κρίση. Μια κρίση συνείδησης. Αισθάνθηκα ενόχληση, ντροπή και οργή. Πώς μπόρεσα να είμαι τόσο αφελής, και να αφήσω τον εαυτό μου να γίνει όργανο οποιουδήποτε; Πώς μπόρεσα εγώ, ένας άνθρωπος που πιστεύει βαθιά στην ειρήνη, να αφήσω τον εαυτό μου να εκτεθεί σε μια τέτοια βάρβαρη εμπειρία, παρά τη θέλησή μου;".
Σήμερα, όπως κάνω κάθε δεύτερη εβδομάδα, μετέφερα με το αυτοκίνητό μου ακτιβιστές υπέρ της ειρήνης, στο φυλάκιο του ισραηλινού στρατού όπου γίνονται εξονυχιστικοί έλεγχοι σε όσους πηγαίνουν προς ή επιστρέφουν από τη Γάζα. Είδα έναν αξιωματικό να περνάει χειροπέδες σ' έναν ταξιτζή, γιατί δεν υπάκουσε, λέει, στις εντολές των στρατιωτών να παρκάρει "εδώ" και όχι "εκεί". "Του το είπαμε χίλιες φορές", δικαιολογήθηκαν οι στρατιώτες. Ο ταξιτζής ήταν ξαπλωμένος μπρούμυτα στην άσφαλτο, που έκαιγε από τον καλοκαιρινό ήλιο. Διψούσε, και μούγκριζε από τον πόνο. Επί ώρες τον είχαν εκεί. Σκέτο βασανιστήριο. Και αναρωτιέμαι: τι είναι εκείνο που ωθεί αυτά τα νεαρά Εβραιόπουλα να παίζουν τον ρόλο αδίστακτων βασανιστών και δικαστών; Κατά τη γνώμη μου, είναι το "Μέγα Σιωνιστικό Ιστορικό", που λειτουργεί ως συλλογική συνείδηση σε όλη την ισραηλινή κοινωνία. Αυτό το "Μέγα Αφήγημα", είναι το σύστημα των αξιών που μας κάνει, τάχα, να ανήκουμε σε μια ιδιαίτερη συλλογικότητα.Αυτό είναι το σύστημα που υπαγορεύει τη σχέση μεταξύ των Παλαιστινίων και ημών. Ενα σύστημα που, μέσω των γονιών, των δασκάλων και των πολιτικών ηγετών, μολύνει τα μυαλά των παιδιών μας, και τα κάνει, αντί να επιδιώκουν την ειρηνική και αρμονική συνύπαρξη με τους γείτονές τους, να τους σκοτώνουν, να τους ταπεινώνουν και να καταστρέφουν τα σχολεία, τις βιβλιοθήκες και τα νοσοκομεία τους. Είναι το σύστημα που έχει πείσει αυτά τα ευάλωτα παιδικά μυαλά ότι η δολοφονία που διαπράττουν, έχει νομική υπόσταση και εύηχες εξηγήσεις, όπως "εκκαθάριση", "τιμωρία", "επιχείρηση", "αποστολή", και άλλα παρόμοια.Τα μικρόβια του μυαλού Παρ' όλο που μιλώ σήμερα για τα αγόρια από το Ισραήλ, έχω να σας πω ότι δεν είναι μόνο ισραηλινή υπόθεση αυτή της "εγκεφαλικής μόλυνσης". Ο 7χρονος ανιψιός μου, ο Ντορόνι, που ζει στις Ηνωμένες Πολιτείες, ήρθε στο σπίτι μια μέρα και μου ανακοίνωσε ότι θέλει να γίνει στρατιώτης για να πάει να πολεμήσει στο Ιράκ και έτσι να σώσει, λέει, την Αμερική. Πόσα παιδιά, αλήθεια, δεν σκέφτονται με αυτόν τον ανόητο τρόπο; Και πόσα δεν πραγματοποίησαν την επιθυμία τους, πηγαίνοντας στο Ιράκ και πεθαίνοντας εκεί, με ύστατη φράση στα χείλη τους εκείνη που λέει "Ο Θεός να σώζει την Αμερική"; Πώς θα σβήσουμε, άραγε, από τα μυαλά των παιδιών μας αυτά τα φονικά δηλητήρια;
Ο ανθρώπινος ψυχισμός, λέει ο Ντόκινς, πάσχει από δύο μεγάλες ασθένειες: την παρόρμηση να συνεχίζει τις βεντέτες από γενιά σε γενιά και την τάση να προσκολλά ομαδικές ταμπέλες στους ανθρώπους, αντί να τους βλέπει ως μεμονωμένα άτομα.Ολοι μας υποφέρουμε πολύ εξαιτίας αυτών των ταμπελών, αλλά μόνον εκείνοι που γνώρισαν τον θάνατο εξαιτίας τους, συνειδητοποιήσαμε, και τώρα πια ξέρουμε, ότι ο μόνος τρόπος να απαλλαγείς από αυτές τις ταμπέλες είναι να τις αρνηθείς. "Οχι, ευχαριστώ", να λες. "Δεν θα με βαφτίσετε εσείς, ούτε χριστιανό, ούτε μωαμεθανό. Ούτε ειρηνόφιλο. Ούτε έξυπνο. Ούτε διαλεκτό. Θα αποφασίσω μόνος μου τι είμαι και δεν θα το κάνω βούκινο". Ο μόνος τρόπος για να κατανικήσει κάποιος τα ψεύτικα συστήματα των αξιών είναι να τα εκθέσει. Τα μικρόβια του μυαλού καταπολεμώνται μόνον εάν αυξηθούν οι φωνές σαν του Ταλ ή άλλων Ισραηλινών διαφωνούντων, όπως είναι εκείνοι που ανήκουν στην οργάνωση "Μαχητές για την Ειρήνη".Τα περισσότερα από τα παιδιά μας, των οποίων τα μυαλά έχουν ήδη μολυνθεί, δεν πρόκειται να απαλλαγούν από αυτόν τον φοβερό ιό παρά μόνον όταν αναπαυθούν οριστικά στο υπόγειο βασίλειο των νεκρών παιδιών, που δυστυχώς συνεχώς μεγαλώνει. Μόνον εκεί θα καταλάβουν ότι δεν έχει τελικά καμία σημασία εάν το κεφάλι τους ήταν ασκέπαστο ή όχι μέσα σε μια συναγωγή, σε μια εκκλησία ή σε ένα τέμενος ή εάν ήπιαν μια ζεστή σοκολάτα μετά την ωραία πίτσα τους, λίγο πριν ανατιναχθούν από κάποιον που ούτε έφαγε, ούτε ήπιε.Ισραηλινές, Αμερικανίδες, Εγγλέζες και Ιταλίδες μητέρες ανατρέφουν τα παιδιά τους με όλη την αγάπη και τη φροντίδα που μπορούν, μόνο για να τα θυσιάσουν στο τέλος στον "θεό του θανάτου", ωσάν η μήτρα τους να είναι ένα εθνικό ή και διεθνές ακόμα "περιουσιακό στοιχείο", ενώ την ίδια στιγμή οι πατεράδες ενθαρρύνουν τα παιδιά τους να υπηρετούν με περηφάνια στρατούς που τάχα φροντίζουν μόνο για την άμυνα της χώρας, για τη δημοκρατία ή την ειρήνη της ανθρωπότητας.
Να ζητήσουμε συγχώρεσηΚαι όταν αυτά τα παιδιά πεθάνουν προς όφελος και κέρδος κάποιων άλλων, και σίγουρα όχι της πατρίδας, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες, όπως διδάχτηκαν, τα κηδεύουν με ταπεινότητα και περηφάνια, βάζουν τις φωτογραφίες τους πάνω από το τζάκι και ψιθυρίζουν αναστενάζοντας: "κοίτα τι όμορφος που είναι με τη στολή"!Ηρθε, νομίζω, η στιγμή να πούμε σε όλους αυτούς τους πονεμένους γονείς, αλλά και σε εκείνους που σίγουρα θα βρεθούν στη θέση που είμαστε εμείς σήμερα, ότι οι στρατιωτικές στολές, τα αξιώματα και τα μετάλλια δεν έχουν καμία ομορφιά -μόνον ασχήμια. Να τους πούμε ότι η ταπεινότητα και περηφάνια τους είναι άστοχη.Είναι καιρός να πούμε στους ανά τον κόσμο Εβραίους ότι ο μόνος τρόπος για να αποθαρρύνουμε τον αντι-σημιτισμό είναι καταδικάζοντας τη μόνη κυβέρνηση στον κόσμο που στέλνει νεαρά αγόρια και κορίτσια σε σίγουρο θάνατο, και που τιμωρεί σε σημείο γενοκτονίας ένα ολόκληρο σημιτικό έθνος. Είναι καιρός να τους εξηγήσουμε ότι η κυβέρνηση αυτή είναι η κυβέρνηση του Ισραήλ, και ότι αυτή -μαζί με τις ενέργειες του ισραηλινού στρατού- και όχι κάποιο αρχέγονο μίσος για την εβραϊκή φυλή, είναι ο λόγος της εφεύρεσης ενός νέου συμβόλου που βλέπουμε συχνά τελευταία στις φιλο-παλαιστινιακές διαδηλώσεις, όπου το αστέρι του Δαβίδ έχει εξισωθεί με τη χιτλερική σβάστικα.Αύριο είναι η Γιομ Κιπούρ (Yom Kippur, εορτάζεται τον Σεπτέμβριο με Οκτώβριο), η πιο ιερή ημέρα των Εβραίων. Αυτήν την ημέρα, ζητάμε συγχώρεση. Θα ήθελα να αποστηθίσω μια στροφή από ποίημα του Χανόχ Λεβίν (Hanoch Levin, 1943 - 1999), ενός από τους σημαντικότερους θεατρικούς συγγραφείς του Ισραήλ, κατά τη δεκαετία του '70:"Πάτερ Ημών, όταν σταθείς πάνω στον τάφο μουγηραιός και κουρασμένος και πολύ μόνος,Και ιδείς πως θα με θάψουν στο χώμα...Ζήτα μου να συγχωρέσω εσένα, πατέρα μου".Ολοι πρέπει να ζητήσουμε συγχώρεση από τα παιδιά μας. Συγγνώμη, να τους πούμε, που δεν αγωνιστήκαμε όσο έπρεπε για να φτιάξουμε έναν καλύτερο κόσμο, που δεν αρνηθήκαμε τους φονικούς εγκεφαλικούς ιούς, πριν τους φυτέψουν οι διάφοροι μέσα στα κεφάλια τους, να πούμε "όχι, τα δικά μας παιδιά δεν θα φοιτήσουν στα σχολεία σας, δεν θα πάνε στον στρατό σας, δεν θα τραγουδήσουν τους ύμνους σας". Να κοιτάξουμε τα αθώα, έκπληκτα, προδομένα προσωπάκια τους, και να ρωτήσουμε τους εαυτούς μας: γιατί αυτή η γραμμούλα αίματος να σκίζει έτσι το πέταλο του τόσο τρυφερού μάγουλου του παιδιού μου;».

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ ΙΙ- ΟΙ Μ.Κ.Ο.

Όπως έγραψα και στο προηγούμενο post, αφορμή για την επίσκεψή μου στην Παλαιστίνη υπήρξε ένας καλός φίλος που εργάζεται σε ελληνική ΜΚΟ. Γι’ αυτό ήταν και πολύ φυσικό τις πρώτες μου πληροφορίες γενικότερα για το «Παλαιστινιακό» να τις μάθω από εκείνον. Από αυτόν πήρα και τις πρώτες μου πληροφορίες, όπως ήταν φυσικό, για τον ρόλο των ΜΚΟ στην περιοχή, τις οποίες και σας μεταφέρω. Κατ’ αρχήν στις οργανώσεις αυτές εργάζεται πλέον πολύ κόσμος, θα λέγαμε, διεκπεραιωτικά. Κι αυτό γιατί πολλοί από τους ενασχολούμενους είναι άνεργοι στη χώρα τους και με αυτή τους την ιδιότητα αποκτούν εργασία, άλλοι είναι επαγγελματίες με την έννοια ότι εργάζονται εδώ και πολλά χρόνια σε ΜΚΟ, άλλοι μέσα από τον ρόλο τους αρχίζουν να έχουν αναγνώριση και τέλος, άλλοι γιατί έχουν πολιτικο-ιδεολογικούς λόγους(κυρίως αριστεροί) και γι’ αυτό ασχολούνται στενότερα με το αντικείμενο θέλοντας να προσφέρουν ή ακόμα και να συμβάλλουν στην επίλυση του πολιτικού ζητήματος. Οι ξένες οργανώσεις διακρίνονται σε αγγλοσαξονικές (με ανθρωπιστικό ενδιαφέρον) και στις Μεσογειακές που εστιάζουν περισσότερο στα πολιτικά ζητήματα. Αυτές αριθμητικά δεν ξεπερνούν τις 10. Ανάμεσα στα στελέχη τους, βέβαια, θα πρέπει να πούμε ότι υπάρχει κι ένα 1-2% που είναι θρησκευόμενοι και βλέπουν τα πράγματα και από μια ηθική σκοπιά. Ο αριθμός των ΜΚΟ που βρίσκονται στην Παλαιστίνη αυτή τη στιγμή είναι περίπου 90 μαζί με τις παλαιστινιακές ΜΚΟ. Οι περισσότερες από τις παλαιστινιακές ΜΚΟ έχουν πολιτικό προφίλ, στηρίζονται στη κοινωνία πολιτών, αφού δεν έχουν οργανωμένο Κράτος, και προσφέρουν περισσότερο κοινωνικά άλλοτε κτίζοντας ιδιωτικές κλινικές κι άλλοτε υποστηρίζοντας συνεταιρισμούς ή εκπαιδεύοντας τον πληθυσμό σε συγκεκριμένα επαγγέλματα. Οι ΜΚΟ βασίζονται σε χρήματα της Ευρώπης και της Αμερικής τα οποία διαχειρίζεται το Υπουργείο Εσωτερικών – Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης και Συνεργασίας αυτού που, μπορούμε να ονομάζουμε, Παλαιστινιακό Κράτος. Και το λέμε αυτό γιατί ουσιαστικά δεν υπάρχει Παλαιστινιακό Κράτος από την ώρα που παρεμβάλλεται το Ισραηλινό Κράτος. Πώς παρεμβάλλεται; Πρώτα απ’ όλα κτίζοντας τείχη και εμποδίζοντας τον κάτοικο της Δ. Όχθης(εκεί που τα σύνορα χωρίζονται από τον Ιορδάνη) να πάει στα διπλανά παλαιστινιακά χωριά ή στην παραλιακή Γάζα που είναι, επίσης, παλαιστινιακό έδαφος. Τι γίνεται σε αυτά τα τείχη-φυλάκια; Έλεγχος. Και, μάλιστα αυστηρός! Αν δεν έχεις άδεια – ΔΕΝ περνάς και, για να πάρεις άδεια πρέπει να έχεις λευκό ποινικό μητρώου(πράγμα αδύνατον για τους παλαιστινίους πάνω από μια ηλικία). Τα τείχη έχουν κτιστεί, υποτίθεται για ασφάλεια …αλλά μέσα στο παλαιστινιακό έδαφος εντελώς τυχαία….!!! Και πώς γίνεται το νερό να είναι πάντα από την πλευρά που το τείχος περικλείει τους ισραηλινούς οικισμούς ή εποικισμούς….!Ετσι το 80% του νερού είναι Ισραηλινό.
Αλλά ας επανέλθουμε στο θέμα των ΜΚΟ. Τις ημέρες που έμεινα προσπάθησα να δω και τα κατάφερα, αρκετούς εκπροσώπους παλαιστινιακών κομμάτων αλλά και ακτιβιστές από την Ισραηλινή πλευρά που υποστηρίζουν τη συνύπαρξη με τους παλαιστίνιους. Στο κοινό ερώτημα που τους έκανα σχετικά με τον ρόλο των ΜΚΟ, η απάντηση ήταν ΚΟΙΝΗ. Οι ΜΚΟ έχουν γίνει καθεστώς και αυτό που, πλέον προσφέρουν, είναι να βολεύονται τόσο οι Παλαιστίνιοι σαν δημόσιοι υπάλληλοι που εξαρτώνται οικονομικά από τη Δύση, όσο και οι Ισραηλινοί και οι υποστηρικτές τους γιατί τελικά κανείς δεν ενδιαφέρεται για το Πολιτικό ζήτημα εφόσον κάποιοι «φιλάνθρωποι» έχουν αναλάβει τον ρόλο του ρυθμιστή και φυσικά του παρατηρητή εκ του ασφαλούς. Οι βολεμένοι όλοι, δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον ν’ αλλάξει η πολιτική κατάσταση και το εύκολο είναι πάντα πιο εύκολο….. και ουδέν μονιμότερο του προσωρινού….

…συνεχίζεται: προχωρώντας στην ουσία….