ΑΦΟΡΜΕΣ…

Μου αρέσουν οι αφορμές, κυρίως, γιατί μου θυμίζουν αφορμές. Έρχονται στο μυαλό μου πρόσωπα, στιγμιότυπα, βιώματα, εποχές που νόμιζα ότι δεν θα υπάρξουν άλλες...
Είμαι ακόμα εδώ, ο ίδιος άνθρωπος με άλλη ηλικία και κάθε φορά αναρωτιέμαι: Ποιος είναι αυτός που τα έζησε; Πόσες ζωές πριν και πόσες ζωές μετά; Εκτός από την χειροπιαστή ζωή, ζω πάντα και μια δεύτερη, αφηρημένη ζωή, εκείνη του παρατηρητή.
Παράλληλη η ζωή: Σφαίρα του ήρεμου συλλογισμού, μειδίαμα νυχτερινό, απαλή μυρωδιά δροσίζει, με την άκρη του ματιού καταγράφω.
Κοντά η ζωή: Σε διαρκή αναμονή, τόσο που μερικές φορές την προσπερνάω.
-Αν δεν ήξερα τόσα πολλά δεν θα σε καταλάβαινα.
-Και το λουλούδι απάντησε: Ανόητε! Φαντάζεσαι πώς ανθίζω για να με δουν; Ανθίζω για δικό μου λογαριασμό, επειδή έτσι μ’ αρέσει, κι όχι για τους άλλους. Η δική μου χαρά πηγάζει από το γεγονός ότι υπάρχω και ανθίζω...

Angie I still I love you αφορμή μου…