Στην αρχή ήταν η Ποίηση…



Αγαπώ την μελαγχολία γιατί μ’ ελευθερώνει. Είναι αυτή που μου χαμογελάει πρώτη το πρωί όταν όλοι περνούν απ’ την χαραμάδα στο φως, απ’ την ανάποδη μεριά στην ίσια. Στις μύτες, στ’ ακροδάκτυλα, στις ξόβεργες.

Κρέμονται οι Δ ρ ο σ ο σ τ α λ ί δ ε ς μου!

«Καλώς την» τη νιόφερτη λιακάδα με τους ψιθύρους που κατεβαίνει στο λαιμό, θερμή κι απαλή γοργοπατούσα σαν τη στιγμή – ίσα π’ αγγίζει.



ΕΥΓΕΝΙΚΙΑ ΠΕΡΗΦΑΝΗ μελαγχολία
Ύψος χαμόγελο και λευτεριά
Επί τέλους σας βρίσκω στην όχθη της καρδιάς μου
Ένα βράδυ όπου η θάλασσα εισχωρεί
Βαθιά στις χώρες των βουνών
Ένα βράδυ όπου νιώθεται κανείς πιο νέος από τη νιότη του,
Βράδυ όπου πόνεσε πολύ μα όπου πια τίποτε
Πια τίποτε δεν είναι μάταιο, τίποτε για τη στάχτη.

Pierre Jean Jouve