ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ –Μια πρώτη περιήγηση


Το ταξίδι στην Παλαιστίνη ήταν μοναδική εμπειρία. Παρά τις πρώτες δυσκολίες που συνάντησα στην ανάκριση στο αεροδρόμιο του Tel-Aviv, οι επόμενες μέρες πέρασαν πολύ γρήγορα και δημιουργικά, γεμάτες δράση και συναντήσεις με ανθρώπους που άλλοτε ήσαν μειονότητα από την πλευρά των Ισραηλινών κι άλλοτε από τη πλευρά των Παλαιστινίων. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το ξενοδοχείο μου στην Παλαιά Πόλη (Ιερουσαλήμ) ήταν πολύ κοντά από την παλαιά είσοδο της Πόλης, την Damascus Gate. Έφθασα χαράματα και κατά το μεσημέρι, μετά από τεταμένη ξεκούραση(καινούργιο μέρος βλέπετε), βγήκα την πρώτη μου βόλτα για να συναντήσω τον φίλο μου που είναι συντονιστής σε NGOs οργάνωση. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά συνειδητοποίησα ότι το ξενοδοχείο ήταν ακριβώς στην καρδιά του souk και αμέσως με πλημμύρισαν οι μυρωδιές και τα’ αρώματα, οικεία αναγνωριστικά της ανατολής(τα θυμόμουνα κι από τη Συρία άλλωστε). Οι σκεπαστές αγορές έχουν μεταδίδουν μια ζεστασιά και μιαν οικειότητα, τύπου γειτονιάς και, μιας και έμεινα μια εβδομάδα εκεί, ένοιωσα μέρος της οικογένειας….Με τον φίλο μου συναντηθήκαμε στο Πατριαρχείο που κι αυτό φρουρείται όλο το 24ωρο, όπως άλλωστε και όλες οι είσοδοι της πόλης (και οι 7 πύλες που έκανε ο Σαρόν). Πήγαμε για ένα ελαφρύ γεύμα στο Παπα-Ανδρέας(τι υπονοεί άραγε η ονομασία;;;) και από εκεί είδα πανοραμικά τη Πόλη με τις εκκλησίες, το Dom of the Rock, το τζαμί (αυτό με το «χρυσό» τρούλο απ’ όπου λένε ότι ανελήφθη στους ουρανούς ο Μωάμεθ), το όρος των ελαιών, το εβραϊκό κοιμητήριο, τις satellite κεραίες, τις στέγες και αρκετές ισραηλινές σημαίες να κυματίζουν…
Περπατήσαμε αρκετά την Πόλη και πολύ εύκολα, στη συνέχεια του δρόμου της αγοράς, βρεθήκαμε στη δυτική πλευρά της Πόλης που κατοικούν ισραηλινοί-εβραίοι και στο τοίχος των δακρύων. Φυσικά η «άλλη» πλευρά δεν ήταν γειτονιά. Αντίθετα ως νεόκτιστη με μια άσπρη πέτρα και δυτική αρχιτεκτονική μεγαλούπολης, μάλλον μετέδιδε ψυχρότητα και απόσταση. Στα στενά δρομάκια κυκλοφορούσαν ορθόδοξοι Εβραίοι με το καπέλο και κοτσιδάκια, απλοί θρησκευόμενοι με το χαρακτηριστικό καπελάκι, τουρίστες και φυσικά εμείς παρατηρώντας και σχολιάζοντας.
Το ίδιο βράδυ καταλήξαμε στο εστιατόριο του περίφημου Jerusalem Hotel. Εκεί συνηθίζουν να συναντιόνται, κυρίως για συνεντεύξεις, ξένοι ανταποκριτές, NGO’s, ερευνητές, επισκέπτες και φυσικά οι ένοικοι του ξενοδοχείου. Εκεί, επίσης, κάθε Δευτέρα και Παρασκευή έχει πρόγραμμα με αραβική μουσική….αλλά το γλέντι θα σας το περιγράψω αργότερα. Το φαγητό καταπληκτικό, σαλάτες, χούμους, μποτάμπαλ και φυσικά αραβικές πίτες. Η πρώτη μέρα κάπως έτσι κύλησε, δηλαδή ανιχνευτικά και ήσυχα.
……..πριν μπω στην Damascus Gate για μια ακόμα φορά στην είσοδο είδα τους ένοπλους στρατιώτες να στέκονται στην πόρτα και να επιβλέπουν….ευτυχώς, ακόμα ένοιωθα τουρίστρια!

...συνεχίζεται με φωτογραφίες και το Β' μέρος: Οι συναντήσεις